دانشجو: مجتبی نظری
استاد راهنما: حجت الاسلام دکتر محمود نوذری
استاد مشاور:
استاد داور:
سال: 1396
رشته: روانشناسی اسلامی
دوستی خدا اصلی ترین پایه های سازندگی فردی و اجتماعی و تکامل مادی و معنوی انسان است، و همه آنچه را که انبیای الاهی برای هدایت جامعه بشر آورده اند، در صورتی به نتیجه مطلوب می رشد که بر این پایه استوار باشد. کسی که محبت الاهی را در دل دارد. همیشه خود را در محضر دوست می بیند و از گناه و معصیت اجتناب کرده و از هر گونه ناهنجاری خود را به دور می دارد، از سوی دیگر کودکی به عنوان آغاز ورود انسان به دنیا، دوره ای است که شکوفایی و رشد اولیه بسیاری از مسائل اخلاقی در آن محفف می شود با این وصف، اهمیت و ضرورت تلاش برای تحقق درونی کردن مفهوم محبت به خدا خصوصا در دوران کودکی روشن می گردد. در این پژوهش کوشیده شده تا با استفاده از یافته های روانشناسی و مبانی دینی، اولا ماهیت محبت به خدا و چگونگی شکل گیری اش در فرآیند رشد را بررسی نموده و ثانیا به شیوه های درونی سازی محبت در دوران کودکی دست یافته شود. سوال اصلی این تحقیق این بود که اصول و روش های درونی سازی محبت به خدا در دوره کودکی چیست؟ برای پاسخ به این پرسش از روش توصیفی - تحلیلی بهره گرفته شده است. نتایج بررسی ها حاکی از این هستند که از منظر روانشناسی و دین، محبت به خدا یکی از نیازهای اساسی انسان است که باید در دوران کودکی با کمک گرفتن از اصول و روش های صحیح و علمی تامین شود. برخی از این اصول عبارتند از: اصل خداجویی فطری، اصل جذب و تطابق، اصل تدرج و تمکن، اصل تربیت فرخناک، اصل زیبایی شناسی و اصل رحمت. همه این ها باعث می شود که در کودک یک نوع شور و شعف و کنجکاوی درونی بوجود آید که باعث درونی شدن محبت به خدا می گردد. مربی سعی کند به این اصل به صورت همه جانبه و تلفیقی بنگرد و در استفاده از روش های از جمله روش جستجوگری و کشف، روش آراستن ظاهر، روش قصه گویی، روش فعال از حیث مشارکت گروهی، که مبتنی بر این اصول است به یک روش اکتفا نکند. این اصول یک فضای تربیتی را تشکیل می دهد که علاقه به خدا، شناخت و یاد او و تقویت و پرورش مصادیق حس خدا دوستی در کودکان، هم چنین استفاده مناسب از منابع و ابزار شناخت خدا و انس با او، باید در درون این اصول که حکم فضای تربیتی دینی را دارند، شکل گیرد.
