مدل یابی رابطه دینداری و بهزیستی روانشناختی با میانجیگری خودکارآمدی، حمایت اجتماعی ادراک شده و معنای زندگی

این پژوهش باهدف بررسی روابط چندگانه بین متغیرهای دینداری، خود کارآمدی، معنای زندگی، حمایت اجتماعی ادراک شده و بهزیستی روانشناختی و ارائه مدلی برای پیشبینی بهزیستی روانشناختی توسط متغیرهای دینداری، خود کارآمدی، معنای زندگی و حمایت اجتماعی ادراک شده انجام شد. در این تحقیق نقش واسطه ای خود کارآمدی، معنای زندگی و حمایت اجتماعی ادراک شده در رابطه بین دینداری و بهزیستی روانشناختی بررسی گردید. روش این پژوهش، توصیفی و طرح پژوهش همبستگی از نوع تحلیل مسیر است. جامعه آماری تمامی دانشجویان شاغل به تحصیل دانشگاه آزاد اسلامی واحد قم در سال تحصیلی ۹۷-۹۶ بود. نمونه شامل ۴۴۶ نفر دانشجو بودند که به روش نمونه گیری تصادفی طبقه ای انتخاب شدند. برای جمع آوری داده ها از پرسشنامه های دینداری گلات و استارک، خود کارآمدی شرر، معنای زندگی استیگر، بهزیستی روانشناختی ریف و حمایت اجتماعی زیست و همکاران استفاده شد. برای تحلیل داده ها از روش آمار توصیفی، ماتریس همبستگی و تحلیل مسیر استفاده شد. یافته های حاصل از تحلیل مسیر نشان داد که مسیر تأثیر دینداری بر خود کارآمدی و معنای زندگی مثبت و معنادار می باشد ولی مسیر دینداری و حمایت اجتماعی ادراک شده معنادار نمی باشد. همچنین مسیرهای بین خود کارآمدی و بهزیستی روانشناختی، معنای زندگی و بهزیستی روانشناختی، حمایت اجتماعی ادراک شده و بهزیستی روانشناختی نیز مثبت و معنادار می باشند. همچنین یافتههای این پژوهش نشان دادند که حمایت اجتماعی ادراک شده به صورت مستقیم بر بهزیستی روانشناختی تأثیر معناداری میگذارد ولی دینداری به صورت غیرمستقیم و از طریق متغیرهای میانجی خود کارآمدی و معنای زندگی بر بهزیستی روانشناختی تأثیر می گذارد. از این رو می توان خود کارآمدی و معنای زندگی را به عنوان متغیرهای میانجی مناسب در رابطه بین دینداری و بهزیستی روانشناختی در نظر گرفت. همچنین در این پژوهش از تغییرات متغیر بهزیستی روانشناختی، توسط متغیرهای دینداری، حمایت اجتماعی ادراک شده، معنای زندگی و خود کارآمدی تبیین می شود.

دانلود فایل